Terwijl twijfel wel eens de wachtkamer of waakhond van inzicht genoemd wordt, voelde ik me lang eerder een schoothond van besluiteloosheid in een vensterloze ruimte van vertwijfeling, met een draaideur die me telkens weer naar binnen katapulteerde zonder de buitenlucht ingeademd te hebben. In die mate dat ik me wel eens een levend vraagteken noemde en volledig stilstond. Want als je te lang in een niet geventileerde ruimte steeds engere rondjes draait, geraak je vroeg of laat ontgoochelingsrijk verstrikt en zuurstofarm verstikt.
Daarom ben ik zo dankbaar voor de nieuwe manier van stilstaan om anders te bewegen die mij gevonden heeft. Dat stelt me namelijk in staat om met rustige vastheid vensters te creëren, de deur op een kier te houden of zelfs een volledige gevel open te klappen en mijn longen helemaal open te zetten. Onderweg naar ergens zonder de sleutel voor ik weet niet welke tussen- of eindbestemming op zak te hebben maar wel op een aangename weg met mooie zijpadjes die zich als het ware vanzelf ontvouwt.
levend vraagteken
vond bevestiging
in rustpunt
van stilteteken
Zelfbesef verlamt angst en is warm brood voor vertrouwen, zo dik als de boterham die mijn grootmoeder vroeger met een groot mes tegen haar ferme lijf voor me afsneed terwijl ik met een hongerige blik bij haar aan de keukentafel zat. Soms waren mijn ogen groter dan mijn buik, zoals zij destijds bij zelfgebakken brood en pannenkoeken aanhaalde. Zo nu en dan maakte zij ze ongetwijfeld bewust wat dikker om mij een lesje te leren. Maar ik begon er als jonge snaak wel aan, ook wanneer ik de lekkernij onder haar toeziend oog en brede glimlach niet helemaal verorberd kreeg. Want dromen mocht.
Zelfbesef verlamt twijfel en is verse melk voor creativiteit, zo vol als de fles die mijn oom me ooit aanreikte met de woorden dat ik twintig frank – voor de jongeren is dat een halve euro – zou krijgen wanneer ik ze in één keer soldaat zou maken. Gedreven door de dorst, ook die naar de beloning, ging de liter er helemaal aan. ‘Melk is goed voor elk’, stond in mijn puberdonsjaren tijdens een campagne op een T-shirt. Met een wit ringbaardje rond mijn lippen dacht ik al aan wat ik allemaal met die mooie premie kon doen. Want dromen mocht.
Dromen mag. Ook als volwassen kind. Want die jonge knul laat je best nooit helemaal los. Ook wanneer het niet altijd bijna halve broden en volle liters zijn. De boterham of pannenkoek en twintig frank van vroeger worden misschien andere drijfveren wanneer je bepaald hebt wat je voor jezelf en anderen wilt betekenen. Met dezelfde hongerige ogen als toen naar die op het eerste gezicht onverteerbare gebakken deegmassa en veel te grote fles kijk ik nu naar de reeks kruimels en druppels die ondertussen voor me uitgespreid liggen. Die zijn samen voldoende voedzaam en je vermijdt zo dat je lamgelegd wordt door indigestie omwille van een overdreven vraatzucht.
Milde tevredenheid voor wat je op tafel krijgt. Tevreden mildheid voor wat je er zelf op legt. Het lijkt evident maar is dat lang niet altijd. Het is in ieder geval een wegwijzer naar het geloof dat tijd wonderen kan verrichten. De ene keer zal je dan heus al eens wat verder uit je cocon komen dan de andere om iets te verwezenlijken wat je eerder onmogelijk achtte. Soms mag je een – wat minder afgewogen – risico nemen om je tanden in iets te zetten waarvan je al langer droomde maar dat je in de wachtkamer bij de waakhond liet.
Daarom geef ik graag mee dat ik meer dan ooit gebeten ben door het leven en vol vertrouwen aan nieuwe creatieve recepten rond week- en andere dieren brouw. Het aantal calorieën valt nog af te wachten, maar dat maakt op zich niet uit: kruimels en broden, druppels en flessen, toch? Op een moment trouwens dat mijn lichaam qua sportieve activiteiten nog altijd wat op mijn heupen werkt. Maar ook daar is geduld de beste deugd en misschien zorgt vertraging op één vlak wel voor een versnelling ergens anders. Ja ik weet het, niet gemakkelijk. En nee ik verklap nog niks maar zou mezelf niet zijn wanneer er geen tips in dit stukje verborgen zitten…
Over dromen gesproken. Een week of drie geleden nodigt de jongste vrouwlief en mij uit om mee naar een door hem uitgeleende dvd te kijken. Een musical zowaar. Kwam goed binnen. Mooie boodschap en sterke lyrics:
Waar je werkelijk ademt 
Eén gedachte over “Dag twijfel”