Lensbegrip

Het viel te verwachten. Van de twintig kanshebbers voor woord van het jaar hebben er maar liefst vijftien te maken met het vermaledijde virus dat ons al maanden in de ban houdt. Het valt me daarbij op dat de meeste van die neologismen een negatieve betekenis hebben. Je zult me nooit horen beweren dat corona makkelijk te verteren is. Toch vind ik het jammer dat er zoveel azijnpisserij en maatschappelijke verzuring op ons afkomt. Zelfs in een eindejaarsperiode die meestal bolstaat van lovenswaardige initiatieven richting de traditionele Warmste Week. Het is nog niet te laat voor coronawarmte, een goed gevoel dat je uit misschien wel onverwachte hoek krijgt.

“Had de lockdown hetzelfde effect op een contacthongerige extravert als sociale overprikkeling op een hoogsensitieve introvert?”

Iedereen heeft het op zijn eigen manier moeilijk (gehad). Niet iedereen is even hard getroffen en vergelijkingen gaan niet op. Want het gaat om de perceptie die iemand van de impact op zichzelf heeft. Die perceptie bepaalt zijn of haar realiteit en verdient begrip van de ander. In die context is iemand figuurlijk de hand reiken waardevoller dan met een vingerwijzing duidelijk maken dat er overdreven of onderdreven wordt. Is een covidioot iemand die de maatregelen negeert of iemand die ze met te veel angst te strikt opvolgt. Is de anderhalvemetersamenleving een vloek voor wie zich niet graag contactloos beweegt of wel eens een zegen voor wie zich veiliger in de intieme of persoonlijke zone voelt? Het hangt ervan af aan wie je de vraag stelt en waar diens focus ligt.

Eerder dit jaar deed ik me nog eens tegoed aan een paar episodes van Star Wars die onze jongste in huis gehaald had. Deze heb ik toen geparkeerd. Jammer dat het Engelse ‘focus’ niet door ‘focus’ maar ‘concentratie’ vertaald werd. Het is een nuance…:

Ik hoop vurig dat jij de situatie vanuit jouw perceptie goed doorkomt, dat je op anderen kunt rekenen om je daarbij te helpen en dat je begrip hebt voor en krijgt van wie met een andere lens naar de eigen realiteit kijkt. Vorig jaar pleitte ik rond deze periode voor meer authenticofilie of liefde voor authenticiteit. Deze keer breek ik een lans voor een gezonde dosis lensbegrip in plaats van oogkleppen. Want misschien is wederzijds begrip wel het belangrijkste vaccin in post-coronatijd. Misschien is corona er voor altijd. Misschien… kunnen we veronderstellingen loslaten en elkaar nemen zoals we zijn. In elke context.

Rond authenticiteit is dit mijn quote van het jaar. Komt uit de documentaire ‘Lance’ van ex-wielrenner Lance Armstrong. Aan het woord en in beeld is zijn zoon Luke, die verder nog meegeeft dat hij inderdaad de ‘zoon van’ is, maar nog zoveel meer:

“Elke grote verandering wordt voorafgegaan door chaos en een crisis haalt ons uit onze comfortzone”, lees ik bij een aantal wijzen. Ik wens jou toe dat je rust vindt na de crisis of dat je als de chaos voortduurt een manier vindt om die te beheersen. Dat kan bijvoorbeeld door voldoende aan thuisreizen te doen. Ik haalde al aan dat we door corona mooie plekjes in de buurt ontdekt hebben. De diepste thuis zit in jezelf. Besef dat voorbij de blik naar wat niet (meer) mogelijk is misschien een opening naar iets anders ligt. En zou het niet fijn zijn dat mensen elkaar in die opening werkelijk ontmoeten. Decemberdromen mag.

Eén van mijn dromen had dit jaar realiteit kunnen worden. Corona besliste er anders over en gelukkig heb ik geleerd om dingen die ik niet kan controleren zoveel mogelijk los te laten. Uitstel wordt echter geen afstel, want er zijn nieuwe stappen – kun je dat zeggen van een slak? – in #shapingsilence. Meer nieuws zo richting de zomer. Als de context het toelaat… Voorlopig moet je het met deze foto’s doen: