Stiltelaag

Woorden van een jaar geleden: “Er zijn dromen die nog altijd sluimeren en andere die gewekt werden en zichzelf traag maar zeker vorm schenken – #shapingsilence” Op dat moment was ik heel concreet aan de slag met een idee dat toen al pakweg twee jaar in mijn hoofd zat. Wachtend tot de tijd zichzelf rijp achtte om droom tot werkelijkheid te kneden.

In maart van vorig jaar en vooral nadien maakte corona echter nog maar eens duidelijk dat het leven je overkomt terwijl je andere plannen maakt. Concept op verplichte rust. Idee in lockdown. Niet goed wetend dat het bijna een jaar zou duren. Maar ook dat maakt deel uit van alles wat je doet, omdat we nu eenmaal niet alles kunnen controleren. Die pauze is deel geworden van het proces dat voor mij ondertussen minstens zoveel betekent als het uiteindelijke resultaat.

Uitstel werd geen afstel. Integendeel. De goesting ging nooit op slot, kriebelt harder dan de lente en ondertussen gaan we traag maar zeker de laatste rechte lijn in. #shapingsilence wordt nu echt een laagje van mijn realiteit. Zelden zo hard willen roepen rond een project dat om stilte draait. Ik moet me inhouden, mijn woorden wikken en wegen om niet te veel prijs te geven. Kan er nauwelijks over zwijgen. Weet dat ik daarmee jullie geduld misschien op de proef stel. Ach, geduld is ook een vorm van mindfulness. Nog een paar maanden en dan is de stilte gevormd. Op dat moment, zo kort voor de zomer, zal onderstaande foto ook voor jullie duidelijk worden. Spannend.