Universum

Wanneer je de tijd de ruimte geeft, kan die wonderen verrichten. Het zijn woorden die ik regelmatig aanhaal in gesprekken of tijdens deelmomenten. Geïnspireerd door De Alchemist van Paulo Coelho, die vertelt dat wanneer je iets echt wilt, het hele universum samenspant om ervoor te zorgen dat je je droom verwezenlijkt. In de combinatie met vertrouwen in jezelf en voldoende werkelijke ademruimte schuilen kleine gelukjes en effen je het pad naar jouw 3G: een Geruster Goed Gevoel.

Door het aanvaarden dat niet elke kassei even recht ligt en de weg met mildere banden aan te vatten, verteer je ook de moeilijkere stukken beter. Want soms kan het leven een bitch zijn. Op die momenten kun je gelukkig rekenen op de mensen aan wie je jouw vriendschap toevertrouwd hebt. Mensen die je ontmoet hebt, omdat het universum ons wel eens brengt waar we moeten zijn.

Eén van de belangrijkste bouwstenen van de klim uit mijn dal nu een paar jaar geleden, is dat ik mezelf geopend heb naar anderen. Waar ik vroeger mijn emoties niet deelde en eerder op mijn eentje door de samenleving fietste, vond ik in kwetsbare authenticiteit een manier om meer betekenis te geven aan wat ik waarom en hoe doe. Zo sta ik nu anders in mezelf en tussen anderen.

De stiltecocon is een mooi voorbeeld van wat ik daar precies mee bedoel. Vroeger fietste ik ook letterlijk altijd alleen omdat ik me geen groepsmens voelde. Langs kanalen en door bossen glijden vond ik super, alles eromheen tussen pot en pint sprak me minder aan. Eén van mijn beste kameraden nu nodigde me toen uit om eens mee in zijn groep te rijden. Onze zonen voetbalden samen en fietsen kwam wel eens ter sprake. Het heeft wat geduurd vooraleer ik toehapte. Na verloop van tijd voelde ik me steeds meer thuis en werd het niet enkel fysiek maar ook mentaal belangrijk voor mij. Het was – niet toevallig – in mijn moeilijkste periode en het duurde wel even vooraleer ik deelde wat ik doormaakte. Ik vond het begrip dat me nadien ook elders steeds meer te beurt viel omdat ik me opende. Sindsdien fietsen we wekelijks in groep en trekken we wel eens op MTB-weekend, al was het in volle coronaperiode niet altijd mogelijk.

Wat dat met de cocon te maken heeft? Het is zo dat ik de fietsmakker leren kennen heb die een sleutelrol gespeeld heeft in de productie van de cocon – dat hele verhaal lees je hier. Het project was dan ook regelmatig het gespreksonderwerp wanneer we al eens met z’n drietjes in plaats van met de ruimere groep kilometers gingen malen. Ik mag gerust stellen dat we elkaar vanuit onze eigenheid beter maken. Zo overtuigden zij mij om mijn grenzen te verleggen en deel te nemen aan korte duathlons en triathlons. Ik gaf hen mee hoe grensverleggend niet altijd harder en verder hoeft te zijn. We delen naast koffie en koekjes ook wijsheden dat het niet belangrijk is hoe hard maar hoe ver je loopt, dat pijn in sport – achteraf – wel eens fijn kan zijn en niet zo lang duurt dan opgeven, dat wie bang is ook ooit afscheid neemt maar minder plezier heeft, dat je door te vertragen of te pauzeren ergens ook versnelt, dat je duizend keer iets kunt zeggen of verlangen maar niets hebt zolang je niets doet, dat een dag niet gelachen een dag niet geleefd is, dat uiteindelijk alles goed komt. Vanuit de overtuiging dat het ideale zo ergens op het kruispunt van verschillende karakters ligt.

Af en toe duikt er al eens eentje in de lappenmand of staan we onverwacht geparkeerd. Ook dan is het fijn om weten dat vrienden er voor elkaar zijn. Count your blessings. Oprechte vriendschap is er daar ongetwijfeld één van. Koester dat. Onze samenleving kan het gebruiken. Het vergemakkelijkt de rol van het universum.