Eender waar

Het heeft wat van een contradictie: luisteren naar ‘Fast Car’ van Tracey Chapman terwijl je richting de files trekt. Hoewel die dankzij het vroege vertrekuur best meevallen. Ik heb mezelf dan ook de beslissing cadeau gedaan om kantoordagen zoveel mogelijk in functie van het verkeer te organiseren. Je hebt dat uiteraard niet altijd zelf in de hand maar zo vermijd ik alvast zoveel mogelijk om twee keer per dag aan te schuiven, terwijl een gezonde mix qua telewerk de fysiek/mentale rekening aardig doet kloppen. “I got a plan to get us outta here – I want a ticket to anywhere – Any place is better.” Zonder over de moeilijke context van het personage uit het liedje te oordelen, komt er een algemene bedenking in me op: wanneer het moeilijk gaat, is eender waar dan beter?

Hoewel de tijd van ‘La Guerre du Feu’ – een absolute filmtip – al ver achter ons ligt, is de manier waarop we in situaties van (potentieel) gevaar reageren nauwelijks veranderd. In onze grijze massa en andere verzamelde lichaamsdelen spelen zich nog steeds dezelfde (hormonale) processen af. Ik ga er niet te diep op in, je vindt voldoende inzichten op het web. Onze basisreactie is dat we Vluchten van wat ons bedreigt. Om te overleven. In de prent van  Jean-Jacques Annaud klimt het personage na wat rennen voor zijn leven net op tijd in een gammel boompje wanneer de tijgers hem achterna zitten. In de hoop dat de stevig getande vierklauwers zullen afdruipen – geen spoiler alert. Een tweede reactie is Vechten. We gaan de strijd aan met wat ons bang maakt. Met stenen, knotsen, vuurwapens of weloverwogen woorden. Ten slotte kunnen we beVriezen. Als verdoofd door een pijnstiller die ons volledig lamlegt.

In de tijd dat het minder goed met mij ging, zijn alle drie die reflexen de revue gepasseerd, van contact vermijden (Vluchten) en discussies (Vechten) tot geen woord meer gezegd krijgen tijdens een vergadering (beVriezen). “Get me outta here” moet zowat het enige geweest zijn dat nog in me opkwam. Naast “Ik wil dit niet.” Waarheen kon me eigenlijk weinig schelen. Weg. Die afstand heb ik destijds dan ook genomen. Gelukkig ben ik naar de enige juiste plek gegleden: naar mezelf. Niet snel maar met steeds gragere traagte. Goed omringd. Een aantal stappen achteruit om anders te bewegen. Dingen los te laten en op een andere manier bewuster te blijven vertoeven in wat ik diep in mezelf nog altijd graag deed. Thank you Tracey: “Starting from zero got nothing to lose – Maybe we’ll make something – Me, myself, I got nothing to prove”, dat ik graag herdenk naar “Be myself, I got nothing to prove”.

Die blik in jezelf, in de spiegel, de verinnerlijking en het voelen hoe je gevezeld bent is de meest duurzame manier om de angel uit de angst te halen. “Won’t have to drive too far.” De antwoorden liggen zoals vaak eigenlijk al de hele tijd in jezelf en raakten gedeeltelijk of volledig ondergesneeuwd. Uit die herontmoeting met jezelf groeit misschien wel dat Bewuste Besef om je in Beweging te zetten. Niet zo fatalistisch als “You gotta make a decision – Leave tonight or live and die this way” in ‘Fast Car’ maar ooit ga je iets moeten doen met wat je weet. Want anders is dat weten zinloos. Dat brengt me bij kiezen, wat nooit mijn sterkste kant was en waarbij ik er nog altijd niet uit ben of niet kiezen eigenlijk ook een keuze is.

Wat ik wel denk, is dat veel mensen na een crash eigenlijk een negatieve keuze maken en na eerder eventueel te Vechten of te beVriezen volop Vluchten voor wat ze niet meer willen, eventueel zelfs zonder te weten waar ze naartoe hollen. Zonder eerst eens goed te Voelen wat ze dan wel willen. Probeer daar de vinger op te leggen. Het wordt een wegwijzer naar een positieve keuze die een nieuwe crash in de kiem smoort. En onthoud dat je nadien altijd een andere keuze kan maken. “I-I had a feeling I could be someone, be someone, be someone.” En als je dan al iemand wordt, dan word je best (opnieuw) jezelf.