E-book Wake-up Call

Heeft het zin om zes jaar na verschijning nog een e-book van hetzelfde boek te publiceren? Mijn antwoord is ja. Om verschillende redenen.

Het aantal mensen dat nog niet wakker is, blijkt helaas enkel toegenomen. Het heeft wat weg van een sluimerknop die eindeloos ingeduwd kan worden. Bij de ene wekker klinkt de volgende biep misschien al wat luider dan de vorige, het bewustzijn raakt precies onvoldoende aangewakkerd, de oorschelpen of grijze kronkels sluiten de weg richting besef af.

Even dacht ik dat de pandemie voor een andere kijk zou zorgen op wat echt belangrijk is. Dat we met flink ziek zijn, het verlies van een dierbare of het vaccin ook een herinneringsprik kregen om anders en met meer verwonderlijking te zien wat via een ingenestelde schemerblik zo wazig alledaags geworden was. Telewerk zorgde bij heel wat mensen voor een betere balans tussen werk en privé. We realiseerden dat er ook moois in onze achtertuin schuilt en niet naar de andere kant van de wereld hoeven te trekken om eens weg te zijn. Ondertussen schuiven we weer netjes aan in de files naar kantoor, met op de achterbank of in onze rugzak meer van hetzelfde waarvan we aangaven het niet meer te willen. Biep biep

Ik had ook meer verwacht van de vierdagenweek, waarbij werknemers hun uren over minder dagen kunnen spreiden. Blijkbaar zien niet alle ondernemingen dat zitten en wachten ook werknemers eerder af, waarbij de energiecrisis en de inflatie ook wel een rol zullen spelen. Vraag blijft of we daarmee die andere energiecrisis in onze lichamen en hoofden geen extra brandstof aanreiken. Als de storm wat gaat liggen, komt er misschien een nieuwe golf rond die optie om de werkweek anders in te delen. Eventueel geen 100% maar bijvoorbeeld 90% over vier dagen spreiden. Ik denk terug aan mijn metafoor van de legoblokjes, waarbij meer mensen niet al hun (energie)blokjes op dezelfde tafel gooien. Zo wordt de optelsom van alle actieve blokjes groter en staan er ook minder aan de inactieve kant. Nee, ik ben zes jaar later mijn naïviteit niet verloren. Biep biep.

Wanneer ik nog eens lees hoe ik als door een nachtmerrie opgejaagde slaapwandelaar uiteindelijk toch wakker werd, blijft de rode draad van iemand die naast de controle over de context ook zichzelf verliest nog steeds dezelfde. Het komt er ook voor de sluimeraars van nu op neer om de ogen te openen, in die spiegel te kijken en uit te maken wat ze wel of niet willen, zich kwetsbaar op te stellen – het is ok om niet altijd ok te zijn –, zich te openen en hulp te aanvaarden, tot een bewust zelfbesef te komen en uit die beschermende cocon van valse zekerheden te stappen. BIEP BIEP

Als samenleving scheren we mensen die wel willen werken maar het fysiek of mentaal echt even niet kunnen nog altijd best niet over dezelfde kam als werkonwilligen. Ik denk terug aan mijn allereerste opiniestukje als gastschrijver: ja er zijn werknemers die profiteren; er zijn ook werkgevers die de kantjes eraf lopen. Ook dat is ondanks initiatieven rond werkbaar werk en het geponeerde streven naar een duurzaam evenwicht tussen ‘people’, ‘planet’ en ‘profit’ vandaag onvoldoende anders. We zitten samen in hetzelfde bad, met de politiek die het water mee op de juiste temperatuur kan houden. Als we dat niet beseffen, zal het infarct collectief zijn. Net als auto’s die files op snelwegen proberen te omzeilen en zich vroeg of laat alsnog ergens anders vastrijden, tot de stilstand volledig is en geadviseerd wordt om de ruime regio te vermijden. Wederzijds begrip als maïzena voor de samenleving, op en naast de werkvloer, ook tussen mensen met elk hun eigen karakter en kijk op de context. BIEP BIEP

De voorbije jaren hadden een collega-journalist en ik het er regelmatig over dat in die hele burn-out context eigenlijk weinig verandert, behalve de statistieken, in negatieve zin. Ondanks de vele keren dat we er iets over deelden. We hoopten iets in beweging te zetten door met dezelfde hamer op dezelfde nagel te blijven kloppen en met geloof in het effect van de Chinese druppel een verschil te maken. Soms vroeg ik me af of dat nog zin had. Toch haalt mijn hoop het nog steeds van de wanhoop. In die context iets betekenen is een deel van mezelf geworden. Ik kan mezelf niet niet zijn. Authenticiteit als Personal Development Goal in het grote geheel van de Sustainable Development Goals. Want terwijl de aarde opwarmt, vriezen we onszelf in. Tijd om te ontdooien. Voor meer werkelijke ademruimte. Ook na ons. BIEP BIEP.

Wake-Up Call is nu ook verkrijgbaar als e-book. Met een extra hoofdstuk rond de filosofie en leidraad die eruit voortvloeiden en die ik tijdens lezingen of workshops deel om anderen via mijn verhaal te inspireren.
Je kan het hier bestellen.

Voor wie toch een exemplaar op papier wil: ik heb er nog een paar.