Stipjes

“Move!” Door zijn armbeweging tijdens het roepen, begreep ik als snotaap die nog niet thuis was in vreemde talen wat acteur John Wayne er in de oorlogsfilm ‘De Langste Dag’ mee bedoelde. Hij schreeuwde de geallieerde troepen verder de Franse stranden op richting de Duitse bezetter. Een cruciale stap in de bevrijding van Europa, anders hadden wij misschien Nederlands op school moeten studeren om te weten wat Bredero bedoelde met zijn uitspraak dat ’t kan verkeren. Die bewuste 6^e juni moet voor heel veel mensen wel de langste en zwaarste dag uit hun leven geweest zijn. Tenzij ze onmiddellijk sneuvelden en hun dag nooit meer eindigde.

Een bezoek aan de begraafplaats op Omaha Beach in Normandië waar ik bezoekers een aanwezige Amerikaanse oud-strijder hoorde bedanken, liet een diepe indruk op me na. Een stiltestop tijdens een fietstocht langs het immense kerkhof in Lommel vlakbij ons, waar Duitse soldaten begraven liggen, kwam ook stevig binnen. Beide plekken verenigen het leed van broers, zussen, zonen, dochters, vaders, moeders, mannen en vrouwen die er allemaal van overtuigd waren zich voor het juiste doel in te zetten. Het waren pionnen op het schaakbord van hun oversten, volgers van stuurders die hun levensruimte kost wat kost wilden uitbreiden of verdedigen.

Een dag – of liever een week – die voor mijn part mag blijven duren, is die tegen het pesten. Ook hier gaat het om sturende aanstokers, volgende kuddedieren en lijdende voorwerpen die wel eens voor de rest van hun leven door zichtbare of onzichtbare brandwonden getekend zijn. In welke mate snijd je andermans ademruimte af wanneer je honger naar zuurstof onbevredigbaar is? Waarom maken sommigen er een sport van om anderen te verstIKken om hun plek op het podium veilig te stellen en (tijdelijke) roem van volgers te genieten? Is het een signaal van sterkte of zwakte wanneer je de kracht niet uit je eigen authenticiteit haalt maar uit die van anderen wegzuigt?

“Het beste middel om jezelf te leren kennen is proberen een ander te begrijpen.” (André Gide)

Wie bijna blind of doof met de horde meeheult, kan zich voor de spiegel afvragen welke persoonlijke drijfveer of waarde daarmee ingevuld wordt. Een ander motto van Bredero was namelijk: “Al siet men de lui – men kent se niet.” Het loont dus de moeite om eens achter het gezicht van de ander te kijken, zowel van de volger als de stuurder, en elkaar misschien zo op een andere, warmere manier te moven, in beweging te zetten of te ontroeren, wat het ook in het Engels betekent. Ont-roeren, als uit die destructieve draaikolk van pestplezier en pestpijn halen.

Uit onderzoek van de UGent en het Agentschap Zorg en Gezondheid blijkt dat er in Vlaanderen minder gepest wordt onder tieners dan een aantal jaren geleden. Voor 2018 geeft 16% aan recent gepest geweest te zijn, terwijl dat in 2014 nog 19% was. Het aantal jongeren die toegeven zelf te pesten daalt van 18% naar 11%. Dat is alvast hoopgevend maar de #notme uitdaging blijft groot. Met voldoende stipjes zou dat de mooiste vlek kunnen worden, wanneer je hart en handelen volgen nadat je ene hand stipjes op je andere gezet heeft. Nog een optie: zet stipjes op de hand van iemand anders en zeg waarom je hem of haar respecteert.