Genoeg

Eenvoud siert. Wordt wel eens onderschat en kan bijzonder krachtig uit een misschien wel onverwachte hoek komen. Je wegblazen als een stevige windvlaag die je tijdens een temporit van buiten- naar binnenblad doet schakelen en je verwachtingen naar beneden bijstelt. Waar ik vroeger al eens een vierletterwoord gebruikte op een moment dat ik plots met mijn neus in de tegenwind hing en die grensoverschrijdend probeerde te trotseren, tovert die ervaring ondertussen een glimlach op mijn aangezicht en schuif ik die trots aan de kant vanuit het besef dat je de natuurelementen niet naar willekeur kunt bedwingen.

Eenvoud en tevredenheid zijn als twee broers met vier handen op één buik waarin aardappelen met rode kool en spek meer dan voldoende voedingsbodem bieden voor een heerlijke smak wijsheid in het gezicht van wie denkt dat iedereen al dan niet krampachtig naar kaviaar en kreeft streeft. “Ik weet niet wat je moet doen met wat je te veel hebt. Als je nooit genoeg hebt, ben je toch nooit content ook.” Bam!

Wat hebben wij hier genoten van de eenvoudige authenticiteit die beide door de jaren geverfde boeren uitstralen in Don’t worry, be happy van Play 4, dat er naar mijn gevoel en tot mijn groot contentement geen karikatuur van maakt. Er zijn al genoeg uitzendingen op gerenommeerde zenders waar de soms dunne grens tussen realityshow en uitlachtelevisie wel eens vervaagt. Wie zou het gelukkigst zijn als de grote flatscreen uitgeschakeld wordt en er terug naar de eigen realiteit gezapt moet worden?

“Tevredenheid is een landingsbaan voor geluk.” (Ewout Kieckens)

Wil dat zeggen dat je geen enkele ambitie meer mag hebben om je grenzen te verleggen en meer te willen? Tuurlijk niet. Net daar ligt het verschil tussen opgeven en loslaten, een wereld van verschil rond alles wat ik ooit over mentale en fysieke weerbaarheid geleerd heb. Zo blijft die ketting wel eens op het buitenblad bij tegenwind, maar met veel meer respect voor mijn grenzen dan vroeger – ja het blijft een aandachtspunt. Zo verleng ik nog steeds de afstand van mijn looprondje, al weet ik niet of dat me ooit tot een marathon zal leiden. Wat ik mezelf wel opleg, ongeacht het doel waarmee ik vertrek, is bij aankomst een trosje tevredenheid plukken. Dat hoop ik mezelf ook na mijn vijftigste cadeau te blijven doen.

Ouder worden is een proces waar willen stilaan plaats maakt voor kunnen. In de aanvaarding dat je niet meer altijd kunt doen wat je wilt, ligt misschien wel de sleutel tot langer doen wat je nog wel kunt. Tevredenheid is een vaccin tegen frustratie, ingegeven door zelfontgoocheling die haar dorst lest aan onrealistische eigenverwachtingen of die zich voedt via spiegeldrang aan anderen die het (schijnbaar) altijd en moeiteloos voor de wind gaat. Het is niet altijd wat het lijkt. ‘Rijk’ staat blijkbaar voor ‘veel geld en goed bezitten’. Laten we daar dan ‘veel goed genoeg’ van maken.