Categorie: 2018

Begin jaren 90. Ik zit op kot – in mooi Nederlands heet dat op kamers gaan – in Antwerpen voor mijn hogere studies en voetbal bij de toenmalige tweedeklasser Verbroedering Geel. Voor de trainingen rijd ik door de week op en neer met één van mijn eerste auto’s: een oude blauwe Toyota. Na één van de trainingen rijd ik op de Geelse Ring. Uit een kleinere zijstraat komt een andere chauffeur in mijn richting. Niets bijzonders. Tot ik opmerk dat die niet stopt, vermoedelijk wil oversteken en mij langs de rechterkant ramt. Beide voertuigen zijn wel wat gehavend, ook al reden we niet hard. Er is geen lichamelijke schade. Ik stap uit en sta wat op mijn benen te trillen. De nodige telefoontjes, papieren invullen. Mijn moeder zal me komen halen. Wanneer ik rechts vooraan op de passagierszetel wil plaatsnemen, houdt ze me tegen en geeft ze me de sleutel van haar auto: “Jij rijdt nu van hier naar huis en passeert zo snel mogelijk opnieuw op deze plek, anders duurt het langer om van je schrik te bekomen”. Dat zou ooit nog wel eens van pas kunnen komen… Lees volledige tekst Noppentherapie

Zomerse zondagavond. Met zijn vieren voor de buis naar een goeie Vlaamse film kijken. Het onderwerp boeit me want wie vraagt zich niet eens af of en hoe hij nu en later zou kunnen veranderen door iets in het verleden bij te sturen. Van persoonlijk gewin via de lottocijfers of het dekseltje dat misschien wel op jouw liefdespotje paste tot het terughalen van een overleden dierbare en collectiever altruïsme als het in de kiem smoren van ziektes, oorlogen, onmenselijkheden, natuurrampen, enz.

Dat is het onderwerp van ‘Terug naar Morgen’, waarin een wetenschapper samen met zijn assistent via wormgaten of bruggen door de ruimtetijd een manier vindt om mails naar een onbekend persoon in het verleden te sturen en zo zijn eigen leven een andere wending te geven. Concreet wil hij het ongeval vermijden waarin zijn toekomstige vrouw als kind verlamd geraakt. Verandert hij zo meer dan hem lief is? Zowel de titel als de inhoud doen me denken aan een andere filmreeks uit mijn jeugdjaren: ‘Back to the Future’, met Michael J. Fox als Marty McFly en de hilarische Einstein-achtige professor Dr. Emmett Brown. Lees volledige tekst Back to the Future

Een woensdag als vele andere. Het ruikt heerlijk buiten. De regen heeft voor ferme afkoeling gezorgd. Tien graden minder warm dan gisteren en de plantjes rechten eindelijk hun rug na de voor hen moordende droogte. De keerzijde is dat het de voorbije nacht flink gestormd heeft. Na de hoogste temperatuur zou nu ook de stevigste windstoot (130 km per uur) van het land in ons Kempens dorpje gemeten zijn. Van bomen die veel bladeren, kleine twijgjes of zelfs dikke takken verliezen tot ontwortelde en omvergeblazen kanjers. Mijn dag start dan ook met het ruimen van blad, naalden, schors en hout waarmee de wind ons stukje aarde rijkelijk bedeeld heeft. Mooie metafoor voor mindfulness, denk ik bij mezelf, een bonte verzameling van gedachten met aandacht wegvegen en je geen zorgen maken dat de lichte bries er af en toe eentje terugblaast. Niet meteen met de bezem of hark er terug achteraan maar laten vliegen en horen ritselen. Op dat moment besef ik niet dat er die avond en de dagen erna andere beelden door mijn hoofd zouden blijven waaien. Lees volledige tekst Iet giet oan

Ben je net als ik een product van de jaren ’70? Dan heb je het begin van MTV meegemaakt en ken je iemand als Ray Cokes niet enkel van Belgium’s Got Talent. Non-stop videoclips, nadien aan elkaar gepraat door de zogenaamde VJ’s, waaronder zelfs onze Marcel Vanthilt. Languit op de bank naar muziek kijken. Zo heb ik wel een aantal uren gesleten in mijn eerder introverte wereld, terwijl leeftijdsgenoten richting nachtelijke fuiven trokken om een stapje in die echte wereld te zetten. Muziek heeft me altijd geraakt, ook toen ik nog niet wist dat mijn snaren gevoeliger waren dan die van anderen.

Waar ik echter het meest van onder de indruk was: de zogenaamde unplugged sessies die de populaire zender eind jaren ’80 lanceerde. Letterlijk betekent het ‘zonder stopcontact’. Bekende artiesten of groepen gaan daarbij de akoestische toer op en laten elektrische versterking achterwege. Tonen en vooral stemmen in hun puurste vorm, zonder welke kunstmatige correctie dan ook. Ik herinner me als gisteren hoe de haren op mijn armen de hoogte opzochten – en dat doen ze nu nog steeds – bij de krakende stem van Kurt Cobain, de zanger van Nirvana die veel te snel voor altijd zweeg. “I would shiver the whole night through.” Denk aan de jonge Eddie Vedder van Pearl Jam en zoveel andere toppers. Lees volledige tekst Copycats

Het overkomt me nog wel eens dat ik moeilijk de slaap vat, ook al is dat in de verste verte niet te vergelijken met het nachtenlang wakker liggen van de lichamelijke en mentale pijn die mij een aantal jaren geleden langzaam maar zeker verteerde. Even naar beneden voor een kop warme melk met honing, een koek en naar de herhalingslus van Eén kijken. De Zevende Dag, een debat over ons onderwijs want blijkbaar maken sommige politici zich zorgen over het algemene niveau, moeten we opnieuw durven te excelleren, terwijl de slinger nu te veel zou overhellen naar het welbevinden. Andere verkozenen nuanceren. Getuigenissen uit de dagelijkse praktijk. Mijn pen jeukt al… Lees volledige tekst Copycats

Zodra we bij de aanmelding te horen krijgen dat er zonder pak gezwommen moet worden, nemen de zenuwen het flink van me over. Terug naar huis, even op de grond liggen en met muziek van Sigur Ros op de achtergrond wat ademen, aarden en de polsslag terug omlaag proberen krijgen. Laatste hapje eten en dan naar de start. Van alle disciplines in de 1/8^e triatlon waaraan ik vandaag deelneem, is zwemmen het enige luik waarin ik me onzeker blijf voelen. Twee jaar geleden bij de eerste deelname viel het relatief mee, de eerste keer in open water, ook al tilde ik me toen al wat duizelig langs de trap omhoog, blij om aan het fietsen en lopen te starten. Maar dat was met een pak, waardoor je toch makkelijker door het water glijdt en je achterwerk en benen minder snel de diepte opzoeken. En – toegegeven – ik had meer geoefend. Vorig jaar heb ik omwille van een rugblessure niet kunnen deelnemen, volop supporterend voor mijn maten die mij dit jaar toch weer hebben kunnen overtuigen…
Lees volledige tekst Schouderklop

Hij heeft wapens en schild afgelegd. Staat zonder helm, harnas, maliënkolder en handschoenen voor mij. Armen naast het lichaam, handpalmen ontwapenend naar mij geopend. Zo kwetsbaar heb ik een ridder nog nooit gezien. Onze blikken ontmoeten elkaar. Het is even stil. Ik aarzelend, niet goed beseffend wat ik zie. Hij wat glimlachend omdat hij aanvoelt dat dit moment iets met me doet en om het ijs wat te breken – de glimlach als universele communicatie om zonder woorden van mogelijk vijandig naar vreedzaam te verschuiven. Ik word afgeleid door een knalrode veter die hij wat tussen zijn vingers beweegt. Hij komt dichter, legt er voor mijn ogen een knoop in en doorbreekt de stilte: “Stel je eens voor…” En dan opnieuw stilte, tot we zo goed als tegen elkaar staan. Lees volledige tekst Roode Veter