Tommy Browaeys – Wake-up Call – Gebeten door het Leven
Mochten meer mensen effectief iets doen met wat ze weten, zouden de statistieken rond mentale malaise er ongetwijfeld anders uitzien. Je weet wel hoe dat gaat. Vol enthousiasme lees je een artikel of volg je een sessie, al dan niet in team, waarna je besluit ermee aan de slag te gaan. Een week later herval je weer in dat oude patroon. Uiteindelijk verandert er niets. Ook niet aan de statistieken. Tenzij in de foute richting.
Ik heb de voorbije maanden verschillende keren een tipje van de sluier gelicht rond mijn nieuwe project #shapingsilence, dat meer dan wat ook symbool staat voor wie ik ben en hoe ik adem. Met het hoofd in de wolken, de voetjes op de grond en een warm gevoel in elke vezel daar tussenin mag ik jullie eindelijk meenemen in het verhaal van ‘Ghongha, een stiltecocon’. Klik hier of op de foto om het concept en de weg van droom naar werkelijkheid te ontdekken.
Op het moment dat heel wat van onze bedrijven hun activiteiten gedwongen parkeerden, waarschuwden economisten voor een golf aan faillissementen die op ons af dreigde te komen. Dat was de teneur tijdens de eerste lockdown, die nadien bij de ‘zachtere’ varianten steeds luider klonk. Want veel ondernemingen zaten voor de zwaarste crisis sinds de Tweede Wereldoorlog al op hun tandvlees. Gelukkig waren en zijn er nog steeds maatregelen die als een pijnstiller op een nakende hernia werken: het euvel zit er maar je voelt het even niet en kunt daardoor zelfs wat bewegen. Het valt af te wachten of en hoe ondernemers wakker worden wanneer de tijdelijke matras definitief vanonder hun rug weggetrokken en de medicatie stopgezet wordt. Corona slaat keihard toe. In die bizarre context hebben ook werknemers flink doorgebeten.
De voorbije jaren heb ik jullie regelmatig in mijn hart en hoofd laten kijken. De binnenkant van mijn grijze massa zou er zowat als de helix van een slakkenschelp uit kunnen zien. Waarin de gedachten ooit steeds sneller in kortere bijna-cirkels omhoog draaiden en richtingloos heen en weer slingerden. Oncontroleerbaar. Als steeds meer verdwaalde kogels die collateral damage veroorzaakten omdat de veilige zone steeds kleiner werd. Want de cocon bleef introvertgesloten. Potdicht. Chaos, op zoek naar orde. Naar ademruimte. Om los te laten en plaats te maken voor mentale vrijheid.
Eenvoud siert. Wordt wel eens onderschat en kan bijzonder krachtig uit een misschien wel onverwachte hoek komen. Je wegblazen als een stevige windvlaag die je tijdens een temporit van buiten- naar binnenblad doet schakelen en je verwachtingen naar beneden bijstelt. Waar ik vroeger al eens een vierletterwoord gebruikte op een moment dat ik plots met mijn neus in de tegenwind hing en die grensoverschrijdend probeerde te trotseren, tovert die ervaring ondertussen een glimlach op mijn aangezicht en schuif ik die trots aan de kant vanuit het besef dat je de natuurelementen niet naar willekeur kunt bedwingen.
Almost finalizing #shapingsilence. In blijde verwachting voor juni. De volle vrijetijdse aandacht gefixeerd op een bijzonder project rond de thema’s die me nauw aan het hart liggen. De weg waarop we met rustige vastheid naar een resultaat rollen ben ik tussendoor al in geuren en kleuren aan het beschrijven want die is in alle onverwachte hoekjes en zachte kantjes minstens even memorabel als het verhoopte resultaat. Weldra in woord, beeld en gevoel…
Het katapulteert me even terug in de tijd. De houtkachel in de woonkamer bij mijn ouders. Middag. Tijd voor een kleine hap. Wat aluminiumfolie op de warme bovenplaat en ‘kaasboterhammen’ maken. Het woord ‘croque’, met of zonder ‘monsieur’ en ‘madame’, leerde ik net als het Nederlandse ‘tosti’ pas op latere leeftijd kennen. Een paar sneetjes brood en wat kaas. Hesp – of ham voor de noorderburen – hoefde niet. Meer hadden we toen en ook nu niet nodig. Klein Gelukje. Lees volledige tekst Ballonnen
Terwijl een ferm stuk van mijn vrije tijd momenteel met veel goesting naar de laatste fase van #shapingsilence gaat en de pen wat minder aan langere spinsels schrijft, deel ik graag twee recente publicaties rond mijn verhaal. Een mooi geïllustreerd artikel in het nieuwe magazine Myx en een interview voor de podcast van Doorbraak Radio. Blij dat de media nog steeds aandacht besteedt aan een thema dat (helaas) brandend actueel blijft, ook al ligt mijn persoonlijke crash al een stuk achter me. Je leest of beluistert beide getuigenissen via deze link: https://waarjewerkelijkademt.be/publicaties-en-interviews/
Zolang ik anderen aan de hand van mijn verhaal kan inspireren, zal ik dat met veel graagte blijven doen, via welk kanaal ook. Zo verspreid ik via sociale media regelmatig een korte quote, uit eerdere schrijfsels of wanneer een gedachte komt binnenwaaien. Zoals deze:
Voor wie niet via facebook of instagram met mij geconnecteerd is, heb ik een kleine collectie online gezet: Naar de collectie
Woorden van een jaar geleden: “Er zijn dromen die nog altijd sluimeren en andere die gewekt werden en zichzelf traag maar zeker vorm schenken – #shapingsilence” Op dat moment was ik heel concreet aan de slag met een idee dat toen al pakweg twee jaar in mijn hoofd zat. Wachtend tot de tijd zichzelf rijp achtte om droom tot werkelijkheid te kneden. Lees volledige tekst Stiltelaag
Vroeger werden mensen met pek en veren ingesmeerd, als teken van vernedering voor iets wat ze (niet) gezegd of (niet) gedaan hadden. Of er kwamen schandpalen en nagels aan te pas. Die barbaarse praktijken zijn gelukkig niet meer van deze tijd. Of toch wel? Want uit een onderzoek van de Ugent blijkt dat mensen het na een burn-out niet enkel moeilijker hebben om een nieuwe baan te vinden maar dat ze ook een derde minder kans op promotie maken. Bazen zouden vrezen voor een gebrek aan stressbestendigheid. Lees volledige tekst Plakkertje
Waar je werkelijk ademt 