Sinds mijn vorige blogstukje duw ik bij het televisiekijken meer op de pauzeknop dan voorheen. Het lijkt alsof ik met nog meer aandacht luister naar wat er gezegd wordt of lees hoe de ondertitelaar ermee aan de slag gaat om dezelfde boodschap in een andere taal over te brengen. Digitaal betekent dan toch niet altijd vluchtiger? De ene keer zijn het beelden die langer blijven hangen, dan weer woorden die hun weg naar de diepste kronkels van mijn gedachten vinden om zich daar als een herinnering te nestelen.
Herinneringen kunnen zowel voor warmte rond je hartstreek zorgen als een koude knauw in je gemoed zetten. Je hebt lang niet altijd controle waar die golven vandaan komen of hoe de wind waait en het is een kunst om er op een zo mentaalvriendelijk mogelijke manier mee om te gaan. Hoe ouder je wordt, des te zigzaggender je soms doorheen stevige (oude) stormen navigeert en des te rustgevender het stille wateroppervlak je aankijkt, bewogen door een lach van je spiegelbeeld of een traan van zoet of zuur ooit, zo ergens tussen spijt en dankbaarheid. De film van je leven werkt niet als digitale televisie en netflix. Je kunt niet terug- of doorspoelen, een opname wegvegen en geheugen vrijmaken, herinneringen plannen, uitgesteld kijken of bingewatchen. Uitschakelen. Je hebt er geen afstandsbediening voor. Wel bewuste aandacht.
Twee uitspraken van de voorbije week geef ik graag mee. De eerste is van de vrouw die me met haar dna boetseerde en uit wiens warmte ik geboren ben: “Ik probeer vooral blij te zijn met wat ik heb in plaats van kwaad te zijn voor wat ik kwijt ben”. Respect. Het doet me even terugdenken aan een quote uit het vorige blogstukje dat je het moet doen met wat je hebt en niet waarop je hoopte. De tweede uitspraak hoorde ik op de radio, onderweg naar ons hoofdkantoor in Roeselare waar ik samen met andere collega’s in de bloemetjes gezet werd voor 25 jaar dienst. Op Radio 1 vertelt Johan Terryn hoe hij samen met zijn zoon naar Oostenrijk trekt om een jeugdherinnering op te halen en hoe dat in deze reflectie uitmondt: “Het is veel belangrijker nieuwe herinneringen te maken dan het verlies ervan te proberen tegenhouden”. Bam.
Ik heb me voorgenomen af en toe wat van die beelden met rake woorden te delen. Hier is een selectie uit de recente oogst van oneliners die op de één of andere manier een knipoog bieden naar eerdere ervaringen en schrijfsels.
Er is moed voor nodig om in jezelf te kijken. Die drempel kan even groot zijn als de stap die je zet om je authentieke voelsprieten te strekken. Kijk regelmatig, doe jij wie je bent? Loop niet weg van jezelf. En hou vooral van wie je in de spiegel ziet: tevredenheid als landingsbaan voor geluk.
Er wordt wel eens gezegd dat kiezen verliezen is en vaak hebben we spijt van gemaakte keuzes of het gevoel dat we niet kunnen kiezen. Is niet kiezen ook een keuze? Is een keuze die anders uitdraait dan verwacht een foute keuze of zorgt die voor een mooie keuze die je anders nooit gemaakt zou hebben?
Zowel bij de blik in de spiegel als het maken van keuzes duikt het spook van de (eigen) perceptie vroeg of laat op. Het aftoetsen van percepties en het respect voor andermans beeld van de realiteit is misschien wel het meest noodzakelijke bindmiddel voor het recept van jouw persoonlijk geluk en de samen-leving.
De ideale saus doorheen dat volledige menu is mildheid. Ik herinner me hoe een Afghaan zo vriendelijk tegen mij was vanuit de redenering: “Als ik goed ben voor jou, is iemand anders goed voor mij”. Voor HSP’s en perfectionisten: wees minstens net zo aardig voor jezelf als voor anderen. De zachte banden die beter bollen op een hobbelig parcours…
Hulp vragen is ook een vorm van mildheid tegenover jezelf. Het betekent niet dat je zwak bent en opgeeft want het is net een signaal dat je niet opgeeft. Kwetsbaarheid als kracht, die uitmondt in oprechte dankbaarheid wanneer mensen er voor elkaar zijn. Over elkaars schouder mee in de spiegel kijken.
Waar je werkelijk ademt 