Categorie: 2016

Een voorzomerse valavond. Het weer is zo wispelturig als de grillen van een ontluikende puber die, aangestuurd door de hormonale cocktail in een veranderend lichaam, zijn steeds onafhankelijkere weg in de samenleving zoekt. Ik sta aan de rand van de vijver in mijn ouderlijke tuin, waar de tijd in al zijn betekenissen heeft stilgestaan. Een beeld van het naar hooi geurende houten huisje dat, gedeeltelijk over het water zwevend, ooit als dierenhok dienst deed en dat door mijn broers, mijzelf en onze kameraden wel eens tot kamp omgedoopt werd, glijdt mijn gedachten binnen. Het was te gammel geworden en is niet meer. Lees volledige tekst De ontmoeting

“En nu?” De titel van het laatste hoofdstuk uit mijn boek Wake-up call en een vraag die ook ik mezelf tijdens het schrijven ervan meermaals gesteld heb. Ik deel graag wat er op dat moment en bij het afronden van het boek in me omging. Waaraan ik nu met een brede glimlach terugdenk. Even naar begin 2016 zappen:

Ga ik de adviezen die ik anderen gaf nu eindelijk ook zelf volgen? Het gaat beter met me. Het gaat goed met me. Ben ik er nu of durf ik de deuren openen die tijdens mijn weg – lees het schrijven van mijn verhaal – opgedoken zijn en waarvan ik besef de sleutels zelf in handen te hebben? Hoe kan ik ervoor zorgen dat dit positieve gevoel niet wegebt en dat bepaalde dromen een langzame, maar zekere stille dood sterven? Dat de slak na verloop van tijd toch weer in haar schelp kruipt? Lees volledige tekst Op een briefje

Mijn boek is klaar.

Kan amper geloven hoe snel dat allemaal gegaan.

Vanavond of morgen heb ik het eerste exemplaar vast.

Erg trots op het resultaat.
Nu al.

Benieuwd naar de reacties.

 

(*) Voor de jeugdigen onder ons of zij die ook in volle EK geen voeling met het ronde lederen ding hebben:

“Heb je jezelf ooit afgevraagd in welke mate het kind in jouw geïnspireerd zou zijn door de volwassene die je geworden bent?” las ik eens ergens. Een uitspraak die blijven hangen is en die ik al met menig volwassene gedeeld heb. Kinderen kijken naar ons op want hebben het gevoel dat ze alles van ons moeten leren. En wij zijn de mening toegedaan dat wij hen alles te vertellen hebben. Maar is dat wel zo? Nemen wij hen mee in onze (verroeste) denkpatronen en illusies of proberen we ons te laten meevoeren naar hun verbeelding en dromen? Grijpen we niet beter eens terug naar het kind in onszelf om te (her)ontdekken wie we zijn?

Lees volledige tekst Spiegelmaatschappij

Geachte HR-manager
Ik dank u van harte voor de interesse die u in mij als werknemer toont. Na grondige overweging moet ik u helaas meedelen dat ik niet op uw sollicitatie zal ingaan. Laat me u geruststellen: ik ben ervan overtuigd dat uw onderneming bijzonder veel kwaliteiten heeft. Maar na vergelijking met andere organisaties heb ik vastgesteld dat hun profiel momenteel net wat beter bij mij past. Uw moeite is overigens niet tevergeefs want uw bedrijf wordt opgenomen in mijn werfreserve. Mocht er zich een nieuwe opportuniteit voordoen, zal ik niet nalaten u te contacteren. Ik wens u ondertussen veel succes bij de zoektocht naar de juiste werknemer. Vriendelijke groeten

Dergelijke omgekeerde sollicitatieprocedures zijn misschien nog niet voor morgen. Ondertussen lezen we echter continu over de war on talent die nu echt zou gaan losbarsten. Feit is dat heel wat ondernemingen hun vacatures lang niet altijd vlot of helemaal niet ingevuld krijgen. Er bestaat sinds de allereerste (commerciële) relaties tussen mensen iets als vraag en aanbod. Uit een recente presentatie rond het nieuwe werken heb ik onthouden dat er in ons land per gezin gemiddeld 2,1 kinderen nodig zouden zijn om de vergrijzende arbeidsmarkt in evenwicht te houden. Het cijfer ligt momenteel echter op 1,2. Ik was nooit heel sterk in wiskunde maar durf toch af te leiden dat de vraag naar verse arbeidskrachten met andere woorden groter wordt dan het aanbod. Lees volledige tekst Flipperkast

Wie tien jaar geleden in het imaginaire beursgenoteerde bedrijf NV Burn-Out en Co investeerde, haalt op tien jaar tijd een Return on Investment (ROI) van maar liefst 64%. De voorbije twee jaar bedroeg het rendement 8%, terwijl het vroeger gemiddeld op 5 tot 6% lag. Dat is een groeitempo om u tegen te zeggen. Financiële analisten zouden er een vette kluif aan hebben. Een nieuwe zeepbel?
Lees volledige tekst Kruissnelheid

“Verdorie, weer een jaartje ouder.” Ook al zo vaak gehoord? De meeste menswezens klagen wanneer ze een leeftijdsstreepje (moeten!) bijzetten. Dat ze liever niet meer over getallen praten. Ook al zijn ze zo gezond en vinnig als een visje in rustige wateren. Weer een extra rimpel. Ze vergeten daarbij uit het misschien wat slecht- of bijziender oog dat ze eigenlijk dankbaar mogen zijn voor de voorbije twaalf maanden.
Lees volledige tekst Craquelé

Toen vrouwlief met kuiltjes als ze lacht van onze eerste spruit zwanger was, schreef ik onderstaand stukje tekst in een turf van een dagboek, waarin ons ongeboren kind over zijn groeiproces in de veilige baarmoeder en zijn vader vertelt en dat ik haar op het kraambed cadeau gedaan heb. Ik ben er de voorbije maanden opnieuw in beginnen lezen en heb vastgesteld dat veel thema’s brandend actueel geworden zijn in de context van burn-out, hooggevoeligheid en de zoektocht naar jezelf. Door mijn identiteitscrisis en wat ik eruit geleerd heb, is mijn kijk op een aantal dingen enigszins veranderd. Ben dan ook al wat ouder, grijzer en – waarom niet – wijzer geworden.
Lees volledige tekst Plankenkoorts

Wanneer is iemand eigenlijk tevreden? Even de Vlaamse Regionale Indicatoren (VRIND) van oktober 2015 raadplegen. Dat onderzoek meet de evolutie van de tevredenheid voor verschillende levensaspecten, van 2008 tot 2014. De cijfers zijn gemiddelden, op een schaal van 1 tot 4.

De barometer voor ons Bruto Nationaal Geluk stond in 2014 dus blijkbaar best op mooi weer, zeker in vergelijking met andere Europese landen. Een belangrijk aspect dat onze VRINDen over het hoofd zien, is in welke mate je tevreden bent met jezelf. Ze verwijzen vooral naar omgevingsfactoren terwijl de belangrijkste spiegel diegene is waarvoor je bij het ochtendgloren je haren kamt, je tanden poetst of nog even over je droombestemming mijmert.
Lees volledige tekst Landingsbaan voor geluk

Onderweg in de auto, kinderen achterin. Dat zorgt zo nu en dan voor wat animo, zeker als de (vakantie)ritten langer en voor die gasten dus saaier worden. Dan zijn er van die spelletjes om de tijd, althans in je eigen perceptie, wat te misleiden of om de overspeels geraakte gemoederen op de achterbank wat te bedaren. Eén van onze favorieten is de dierenketting, waarbij je met een dier op de proppen moet komen dat begint met de laatste letter van wat je wijzerzinnige buur zich net voor de geest wist te halen. Je staat versteld van de soorten waarmee die kinderen – soms met bijzonder grote verbeeldingskracht – uitpakken.

Nog zo’n tijddodertje: ik zie, ik zie wat jij niet ziet. Iemand ziet iets waarvan hij vermoedt of hoopt dat de rest het niet ziet en geeft één tip. Soms mag er al eens doorgevraagd worden. En wie het juiste object opmerkt, mag op zijn beurt de anderen uitdagen. Op zich al een mooie aandachtoefening, als je er even vanuit mindfulnessperspectief bij stilstaat. Benoemen wat je ziet. En dan hebben we het nog maar over één van je zintuigen. Hoeveel zintuigen heb je eigenlijk? En zijn die bij iedereen even actief?
Lees volledige tekst Ik zie, ik zie wat jij niet ziet