Plankenkoorts

Toen vrouwlief met kuiltjes als ze lacht van onze eerste spruit zwanger was, schreef ik onderstaand stukje tekst in een turf van een dagboek, waarin ons ongeboren kind over zijn groeiproces in de veilige baarmoeder en zijn vader vertelt en dat ik haar op het kraambed cadeau gedaan heb. Ik ben er de voorbije maanden opnieuw in beginnen lezen en heb vastgesteld dat veel thema’s brandend actueel geworden zijn in de context van burn-out, hooggevoeligheid en de zoektocht naar jezelf. Door mijn identiteitscrisis en wat ik eruit geleerd heb, is mijn kijk op een aantal dingen enigszins veranderd. Ben dan ook al wat ouder, grijzer en – waarom niet – wijzer geworden.

Een passage:

Het is nog vroeg, maar natuurlijk vragen pa en ma zich nu al af wat voor iemand ik zal worden. Zal ik een jongen of een meisje zijn? Hoe zal ik eruit zien? Maar vooral, wat zullen mijn karaktertrekken zijn, mijn goede en slechte eigenschappen? Op welke manier zal ik deel uitmaken van het grote wereldtoneel? Zal ik de wereld op mijn eigen manier wat beter kunnen maken? Zal ik mijn rol volledig spelen zoals voorgekauwd in een saai scenario of leven in de brouwerij brengen? Want zo ziet pa het leven toch vaak, als een toneel waar de meesten zich met een vaak niet al te goed doordacht rollenpatroon tevredenstellen. Voor elke rol in het leven wordt een ander masker opgezet. Wanneer zie je het echte gezicht van de mens die voor je staat? Is hij oprecht of speelt hij één van zijn rolletjes? Zij die zich niet voor de volle honderd procent aan het scenario houden en hun oogkleppen afwerpen om echt van het leven te genieten, worden vaak met de vinger gewezen en eruit geschreven. Je hoort netjes in de rij te lopen. Maar op die manier evolueert het leven tot een kermismolen die ontelbare keren dezelfde rondjes draait. Vol paardjes met oogkleppen, om zeker niet opzij te kunnen kijken dat het ook anders kan. Hoe langer je erop zit, des te moeilijker wordt het om jezelf diets te maken dat in een andere richting draaien echt wel eens de moeite kan lonen. Kijk naar Jonathan Livingston Seagull, de eigenwijze zeemeeuw die uitgestoten werd omdat hij zijn op vrijheid beluste vleugels niet ten volle naar de vlieg- en leefregels van de alledaagsheid wilde plooien.

Onze eerstgeborene brengt net als zijn jongere broer alvast flink wat leven in de brouwerij, dat staat vast en daar zijn we ontieglijk blij om. Ondertussen ben ik er oprecht van overtuigd, ook al had ik daar een flinke dip voor nodig, dat het nooit te laat is om van die paardenmolen te springen, oogkleppen en maskers af te werpen en welke belemmeringen of angsten dan ook aan de kant te schuiven. Om je geen betekenisloze acteur te voelen op het toneel, in een scenario dat door anderen – wie? – geschreven wordt, maar de regie van je leven in eigen handen te nemen en (opnieuw) gelukkig te zijn.

Een voorbeeld? Het boek dat ik toen geschreven heb, was enkel voor de ogen van vrouwlief met kuiltjes als ze lacht en later ook onze kinderen bestemd. Het verhaal dat ik nu naar aanleiding van mijn persoonlijk dal van me af geschreven heb, werd enthousiast door een uitgever onthaald. Het zal normaal gezien nog voor de zomer in de boekhandel liggen. Ik heb gedurfd, ben een weg ingeslagen en heb erin geloofd. Een verloren gewaande schrijfdroom komt uit. Ik adem werkelijk.

Over durven gesproken, een goede vriend deelde eerder deze met me, als klein duwtje om in mezelf te geloven:

“Wanneer je de moed hebt de muur van je angst te naderen, verandert die in een poort.” – Paul Ferrini