Winters Warm

In de natuur zonnestraalt, maneschijnt, regengiet en sneeuwdwarrelt het metaforen. Elk seizoen staat bol van beeldspraak. En daar heb ik al dankbaar gebruik van gemaakt om zichtbaar vorm te geven aan wat zich in mijn hoofd afspeelt en op welk weer de barometer van mijn gemoed staat. Terwijl de sneeuw valt en onze kat zich een zo goed als rechtlijnige weg naar een droog en warm plekje baant, komen er een aantal terug binnenwaaien en ga ik ook nog eens voor een korte kronkel.

Snoeien om opnieuw te bloeien. Water dat zo koud wordt dat je het kunt breken. Aardappelen die groeischeuren vertonen door plotse wijzigingen in de omgeving. Gladde wortels waarover je letterlijk en figuurlijk uitschuift. Momenten waarop het mooie herinneringen regent of je negatieve gedachten door de zon gegrild worden en wegsmelten om plaats te maken voor iets positiefs. De eerste sneeuw waarmee onze kinderen tijdens het opgroeien geconfronteerd worden. Het composteren van je gedachten, eens goed in je hoofd gritselen en uitkijken om niet te veel andermans tuinier te zijn.

De bomen waarin je als snotaap klimt maar van waaruit je op een bepaald moment angstig naar beneden begint te kijken in plaats van moedig omhoog te reiken, als teken van het kind in jezelf te verliezen. De schors die rond je kern gegroeid is en waardoor je jezelf minder goed herkent wanneer je in de spiegel kijkt. Wasemademen als een koe bij het koude ochtendgloren om los te laten wat je te fel bezighoudt en het spontaan weer warm te krijgen. Vleermuizen als beeld voor echovoelende hoogsensitieven die van een (denkbeeldige) last een gave kunnen maken. Het strelen van de op het eerste zicht wilde katten die zich terughoudend traag op je schoot nestelen, wat je hormonaal goed doet en je tot rust brengt. De ezel die daar staat en gewoon in het nu is. Vrije vogels die gevangen gevoelens doen wegfladderen.

En – hoe zou ik het kunnen vergeten – de voorzichtige slak die haar tuinvrees overwint en haar biotoop bevoelspriet om zachtjes maar toch steeds verder te glijden. De slakzalverij als beeld voor elkaar helpende mensen in antwoord op anderen die de praktijken van ervaringsdeskundigen kwakzalverij noemen.

Wanneer dergelijke beelden mij prikkelen en ik ze met onnoemelijk veel plezier toelaat om de woord geworden ervaringen van mijn zintuigen met een passend sausje extra op smaak te brengen, is daar bijna altijd een ferme scheut mindfulness in te proeven. Met vaak een oproep tot respect en verbondenheid tussen de (mensen)soorten.

“Een wandeling in de natuur, met open lichaam en geest, is als kuieren in de fauna en flora van je fijnste vezels, grasduinen in het zijn van je ziel. Jij die je ik werkelijk ademt.”

Ik hou ervan om flink wat alfabetten aan letters zin te geven en een gedachte breed over meerdere paragrafen uit te smeren. Dat schept de sfeer die je wilt laten binnenkomen. Dat neemt een lezer als leestekens rond je ziel helemaal mee in je verhaal. Maar het is minstens even fijn om diezelfde gedachte tot een essentie van letters te versmallen, zelfs helemaal te ontzinnen en nog meer ruimte voor bezinning en interpretatie te laten. Dat doe ik af en toe, maar ook al heel lang, via flarden of sprokkels. Anderen noemen zoiets gedichten. Ik heb het wel eens over ont-dichte gedachten. Een opening, een scheurtje in mijn beleving, waarbij je zelf bepaalt hoeveel betekenis er voor jou achter ligt.

Op die manier maakt een wandeling tussen de dwarrelende sneeuwvlokken dit bij me los:

wandelen
onder deken
van wolkenwol

vriendelijke aandacht
voor sneeuwvlokjes
dwarrelend traag

wiegen
mijn gemoed
dat lacht

houden
mooie gedachten
langer vast

dan regendruppels
die parelsnel
uiteenspatten

witte sprei
geweven emoties
tastbaar nest

vrieskou
bron
van warmte