Noppentherapie

Begin jaren 90. Ik zit op kot – in mooi Nederlands heet dat op kamers gaan – in Antwerpen voor mijn hogere studies en voetbal bij de toenmalige tweedeklasser Verbroedering Geel. Voor de trainingen rijd ik door de week op en neer met één van mijn eerste auto’s: een oude blauwe Toyota. Na één van de trainingen rijd ik op de Geelse Ring. Uit een kleinere zijstraat komt een andere chauffeur in mijn richting. Niets bijzonders. Tot ik opmerk dat die niet stopt, vermoedelijk wil oversteken en mij langs de rechterkant ramt. Beide voertuigen zijn wel wat gehavend, ook al reden we niet hard. Er is geen lichamelijke schade. Ik stap uit en sta wat op mijn benen te trillen. De nodige telefoontjes, papieren invullen. Mijn moeder zal me komen halen. Wanneer ik rechts vooraan op de passagierszetel wil plaatsnemen, houdt ze me tegen en geeft ze me de sleutel van haar auto: “Jij rijdt nu van hier naar huis en passeert zo snel mogelijk opnieuw op deze plek, anders duurt het langer om van je schrik te bekomen”. Dat zou ooit nog wel eens van pas kunnen komen…

1 september 2018. Het voelt wat aan als de eerste schooldag op de middelbare school, een grote stap die de jongste maandag zet. De oudste ziet dat ik wat rond mijn zenuwas aan het draaien ben en vraagt waar de eerste rit sinds de groepscrash naartoe gaat. Ik kaats de vraag met een “Wat denk je?” terug. Vrouwlief weet het meteen en voegt eraan toe dat ik er nadien vast en zeker een stukje over schrijf. Ze kent het vlees in haar kuip. De voorbije week had ik al een paar keer gejogd om mezelf weer in beweging te zetten. Met een prima gevoel achteraf.

Ik maak me klaar. Een klein verbandje op één wonde die nog net niet helemaal dicht is. Mijn schouder knaagt wat maar kan slechts een filterdun laagje van mijn goesting wegschrapen om terug de fiets op te stappen. Ik geef toe dat ik er – met de wijze woorden van mijn moeder in het achterhoofd – misschien zelfs te lang mee gewacht heb. Dat mijn racefiets binnen is voor reparatie heb ik zelfs niet als drogreden gebruikt want de mountainbike had al ferm naar me geknipoogd. Het materiaal nog eens goed nakijken. Toch een extra blik of alles goed vastzit. Banden niet te hard om de rit ook letterlijk wat zachter te maken, want ik wil naast asfalt ook wat bosgrond proeven. Ik zie dat een klein slakje zich vlak naast mijn achterwiel in de van de buxusmot gespaarde haag genesteld heeft. Snelle foto. Ketting bijsmeren. Drinkbus. Schoenen. Helm. Telefoon. “Tot straks.”

“Get Over It – Not the Fear but the Fear of Fear.” (Elaine Aron^*)

Het is een frisse ochtend. Ik voel en geniet van de relatieve kilte waarmee mijn onderarmen eindelijk terug kennismaken. Kijk naar de windmolens en fiets mijn benen de eerste kilometers lekker los op het ritme van een oude manuele koffiemolen. Snuif de natuur op in de straten waar ik opgegroeid ben. Luister naar het typische geluid van de noppenbanden op het asfalt dat net als het occasionele gefluit van de vogels als muziek in de oren klinkt. Het komt weer in me op hoe mindful fietsen kan zijn. Herinner me de honderden kilometers die ik in mijn dalperiode maalde om de vraatzucht van mijn gedachten te stillen en mijn geïmmobiliseerde ik weer letterlijk en figuurlijk in beweging te zetten. Noppentherapie. Ik lach. Schakel een aantal tandjes bij, drijf op twee open stukken even het tempo en mijn hartslag op om dan weer wat rustiger te malen. Ik ben.

Ik kom op de plek langs het kanaal waar we tegen de grond gingen. Zet mijn fiets aan de kant en neem de omgeving, het moment van die avond en nu in me op. Zie de licht zichtbare strepen die de kapotte voorvork van mijn voorligger op het asfalt achterliet. Dan merk ik dat er een aantal stukjes van mijn toen nog gave fietstruitje in het asfalt zitten of er net naast liggen. Raap ze op. Vind een geschaafd brilglas en de rest van de kapotte bril van mijn makker. Een remblokje en bandenlichter – dat woord kende ik niet. Ondertussen kunnen we als groep al wat lachen met wat er gebeurd is, dus ik kan hen straks misschien een collage sturen met de vraag of iemand nog iets van de verloren voorwerpen nodig heeft. Ik neem een selfie op de plek en deel die met mijn fietsvrienden: “Groeten van het front”. “Ramptoerisme”, reageert eentje die niet gevallen is. “Psychologie”, antwoord ik met een knipoog.

Het is mijn manier van ont-moeting met de angst die er was en er eerlijk gezegd nog altijd wat is. Want ik heb extra oog voor takken, eikels, tegenliggers en ander verkeer dat mijn pad kruist. Tijdens het tweede stuk van de rit kies ik voor de zandwegen en bossen tussen Kasterlee en Retie, met langere rechte stukken waar het soms mulle zand zich als een vijand van je tempo opwerpt en kronkelende technische stukjes omhoog of omlaag waar ook al eens wortels opduiken. Deze rit is zowel een mentale als fysieke evenwichtsoefening. Overdreven bochtenwerk is nooit mijn sterkste kant geweest. Een kleine 50 kilometer volstaan om met een goed gevoel thuis en weer heel dicht bij mijn graag fietsende zelf te komen. Douchen, tasje koffie, een croque met de jongste eten. En dan doen wat vrouwlief vanochtend al aangaf: schrijven.

(*) Ik weet niet of de quote van Aron is maar vond hem op haar website in een artikel waaruit ik meeneem dat het – vooral als HSP – belangrijk is om je leven niet door je angsten te laten bepalen. Daarnaast geeft ze het advies om oude wonden te helen, wat ik perfect vind passen bij de raad van mijn moeder om een moeilijke plek of gebeurtenis niet uit de weg te (blijven) gaan.

Uitsmijter voor wie niet via Facebook met mij gelinkt is: Mijn goeie vriend Marc kwam het zwaarst gehavend uit onze val met de fiets een paar weken geleden. Zijn herstel verloopt goed maar het heeft tijd nodig. Ik ben heel blij dat hij nu via een blog deelt hoe het loopt want schrijven is helend: https://levenvoordehel.wordpress.com/2018/08/23/eerste-blogbericht/