Kleurenblind

Het is zoals met de Chinese druppel. Als je maar lang genoeg dezelfde boodschap herhaalt, zal ze op een bepaald moment zo herkenbaar in de oren klinken dat het wel waar moet zijn. Vooral wanneer er voldoende lawaai rond gecreëerd wordt of er een ferme commerciële saus overheen gaat. Dat blijkt bijvoorbeeld uit de hele discussie die momenteel woedt rond de (ver)kracht(ing) van sociale media, de rol van de overheid en de kampioenen van het gebruik/misbruik – schrappen wat niet past – die er fijntjes in slagen om de grijze zone van fake news te bespelen. Onze perceptie gaat met gretige goedkeuring van alwetende algoritmes dan wel eens de mist in. Logica die gevoel bepaalt. Een pandemie van negativiteit. Dat gevoel heb ik een beetje bij Blauwe Maandag. Een beetje.

Ik ben nooit een voorstander geweest van gedwongen of gesuggereerde, aanbevolen emoties. Op 1 november betreur je overleden dierbaren, met Valentijn toon je dat je iemand graag ziet, met kerst ga je voor een 10 op 10 voor sfeer en gezelligheid. Zo ook voor Blauwe Maandag of de meest deprimerende dag van het jaar. Voor de liefhebbers: de Britse Psycholoog Cliff Arnall bestempelde de maandag van de laatste volle week van januari als emotioneel donkerste dag omdat we niet in onze goede voornemens slagen en we naar de volgende vakantie snakken. Het feit dat de dagen kort zijn doet er geen goed aan en uiteraard haten de meeste mensen maandag als begin van de werkweek. Maandagen en miserie, het is wat. Ook The Bangles bezingen in Manic Monday dat ze naar hun volgende I don’t have to run day hunkeren.

Zouden de 1,5 miljoen landgenoten die tussen maart en januari technisch werkloos waren met die Blauwe Maandag in hun hoofd zitten? Volgens arbeidspsychologen zitten ze eerder met hun handen in het haar omdat tijdelijk wel erg lang lijkt te duren. Waarschijnlijk zouden ze maar wat graag hun sloefen aan de kant schuiven en hun sneakers aantrekken om hard te lopen. Ook op Blauwe Maandag. Werken als basisbehoefte, zeggen specialisten in De Standaard.

“Let the ocean worry about being blue.” (Uit Hang Loose van Alabama Shakes)

De ruime context en persoonlijke mentale en emotionele bubbel waarin iemand zit, zijn dus veel doorslaggevender dan één of andere zogezegd wetenschappelijke formule voor de baaldag bij uitstek. Naast relativiteit leerden we van Einstein ook dat tijd een illusie is. Tijd is een uitvinding van de mens om met zijn realiteit om te kunnen gaan. Dagen bestaan dus eigenlijk niet. Net als secondes, minuten, weken, maanden en jaren. Je kunt ze niet vastpakken. De dag plukken is een mooie gedachte. Toch kun je enkel het moment zelf, het nu zo bewust mogelijk oppikken. Ook op een blauwe maandag. Want tijd is in ieder geval kleurenblind.

Als occasioneel copywriter heb ik het voorrecht om af en toe met ondernemers van gedachten te wisselen rond hun visie op het bedrijfsleven en de samenleving. Want de fijnste connectie met hen schuilt achter onze visitekaartjes. Daaruit blijkt steeds opnieuw dat moeilijk niet onmogelijk betekent. Dezelfde veerkracht merk ik bij heel veel mensen in mijn lapje realiteit. Dat bestuift mijn hoop meer dan dat het mijn angst voedt. Laat 18 januari dan ook geen katalysator van het slechte gevoel zijn. Als we al iets vermenigvuldigen, laat het dan positief gekruid realisme zijn. Vanuit het besef dat het niet altijd perfect loopt. Een rukje omhoog in plaats van een duwtje omlaag. Het kan in de huidige context voor sommigen een wereld van verschil zijn. Elke dag van de week.