Craquelé

“Verdorie, weer een jaartje ouder.” Ook al zo vaak gehoord? De meeste menswezens klagen wanneer ze een leeftijdsstreepje (moeten!) bijzetten. Dat ze liever niet meer over getallen praten. Ook al zijn ze zo gezond en vinnig als een visje in rustige wateren. Weer een extra rimpel. Ze vergeten daarbij uit het misschien wat slecht- of bijziender oog dat ze eigenlijk dankbaar mogen zijn voor de voorbije twaalf maanden.

Het is al erg genoeg dat zoveel jonge mensen niet eens tot aan hun eerste rimpel geleefd hebben. Wanneer je er nog eens aan twijfelt of je graag verjaart en je ouder wordende lichaam verwijt dat het wat tegensputtert, neem er dan eens een klasfoto uit het lager, middelbaar of zelfs hoger onderwijs bij. Kijk welke van je klasgenoten er ondertussen niet meer zijn. Kan je – met het meeste respect voor zij die hun dromen te snel in de kiem gesmoord zagen – meer schuine streepjes trekken dan gezichtsgroefjes in de spiegel tellen? Erger nog: misschien vertoont zelfs je familiefoto een tegennatuurlijke evolutie, wanneer (groot)ouders bijvoorbeeld hun (klein)kinderen overleven. De barometer van het leven maakt wel eens gekke bokkesprongen.

“Sometimes it snows in April” (Prince)

In het zuiden van het land schudden de engelen die over ons waken vorig weekend een kussen leeg en dwarrelden de sneeuwvlokken omlaag. Het stormde af en toe zelfs flink. Aprils gegril. Een ode aan de overleden zanger? Renners trotseren de natuur in Luik-Bastenaken-Luik. De koers gaat door. Het leven ook. Ik denk aan mijn broer. Die is de hele tijd niet ouder geworden en voor mij al heel lang 19. Een paar zilte tranen vinden via een kraaienpootje traag hun weg naar de zijkant van mijn gezicht, wanneer ik me voor de geest haal hoe dat nummer van de purple rain maker in november 1993 op zijn afscheidsviering door de luidsprekers klonk. All good things, they say, never last. Soms slaat de kou onverwacht en onverbiddelijk toe. Welke gebeurtenis in jouw leven of dat van je dierbaren zou je ongedaan willen maken in ruil voor alle groeven uit de verzamelde platencollectie van Prince in je jarige snuit? Je kan het verleden niet veranderen, dus de vraag op zich is eigenlijk niet relevant. Het helpt misschien wel om je ouder geworden spiegelbeeld op de ochtend van je verjaardag vanuit een iets ander perspectief te bekijken.

Is iemand voor jou trouwens mooi ondanks die rimpel of net omwille van die rimpel? Aan het belang van verpakking en inhoud zou een boek gewijd kunnen worden. Het komt er in feite gewoon op neer dat je het natuurlijke verouderingsproces van je lichaam niet kan bedriegen. Lapmiddelen zijn tijdelijk en keren zich heel vaak tegen je, denk bijvoorbeeld aan borsten op maat die kankercellenkwekers blijken. Bovendien worden de grenzen steeds verder verlegd. Binnenkort heeft iedereen een lichaam op bestelling. Als iedereen dan het opgelegde schoonheidsideaal volgt, lijkt de samenleving binnen de kortste keren op een winkel die vol dezelfde producten ligt. Of toch tenminste dezelfde verpakking. Kies daar maar eens uit wanneer je vooral op het uiterlijk focust. Wat gaan die ideaalnajagers trouwens doen als zich een andere hype voordoet, omdat die eerst zo perfect gewaande verpakking plots niet origineel meer is? Van hoeveel schilderijen is de originele ziel na retouchering al verloren gegaan?

Iemand die je waarlijk graag ziet, wordt met de jaren mooier. De kleine oneffenheden aan de buitenkant neem je erbij. Rimpels zijn als het craquelé in het gezicht van de Mona Lisa. Ze lacht. Blijft mooi. De zon breekt door en verdrijft de donkere wolken. Jonge vogels verlaten het warme nest. Vliegen het licht en hun dromen tegemoet. Ook dat is april. Zouden zij zich trouwens zorgen maken om eventuele wallen onder hun ogen?