Roode Veter

Hij heeft wapens en schild afgelegd. Staat zonder helm, harnas, maliënkolder en handschoenen voor mij. Armen naast het lichaam, handpalmen ontwapenend naar mij geopend. Zo kwetsbaar heb ik een ridder nog nooit gezien. Onze blikken ontmoeten elkaar. Het is even stil. Ik aarzelend, niet goed beseffend wat ik zie. Hij wat glimlachend omdat hij aanvoelt dat dit moment iets met me doet en om het ijs wat te breken – de glimlach als universele communicatie om zonder woorden van mogelijk vijandig naar vreedzaam te verschuiven. Ik word afgeleid door een knalrode veter die hij wat tussen zijn vingers beweegt. Hij komt dichter, legt er voor mijn ogen een knoop in en doorbreekt de stilte: “Stel je eens voor…” En dan opnieuw stilte, tot we zo goed als tegen elkaar staan.

Hij gaat verder terwijl hij mijn uitgestoken hand schudt, vasthoudt en met zijn andere omsluit: “Stel je eens voor dat we 10 tot 15 jaar vooruit durven kijken, dat we de jongeren van nu gidsen bij het ontdekken van hun talenten en passie, dat we samen met ondernemingen hun toekomst voorbereiden, dat ouders, scholen, verenigingen en lokale overheden er mee hun schouders onderzetten, dat zelfbewustzijn, groei, ontwikkeling en sociale vaardigheden daarbij vooropstaan, dat het vrijblijvend en speels gebeurt maar onder toegewijde begeleiding, dat medewerkers van vandaag in bedrijven hun steentje bijdragen, dat we zo de medewerkers van morgen ten volle een kans geven, dat we echt investeren in de toekomst.” Hij laat mijn hand los en laat de veter erin liggen.

We wandelen samen verder en hij vertelt me dat alles met elkaar verbonden is, ook al zien we het soms niet, terwijl echte verbinding nog nooit zo ver zoek was. “Dat is de belangrijkste knoop waarmee we als samenleving te kampen hebben. En ondanks heel veel woorden, goede bedoelingen en initiatieven slagen we er niet in om die te ontwarren. Omdat we dat te veel van bovenaf proberen en daarbij de buik van de maatschappij uit het oog verliezen, hoewel net daar de oplossing ligt. Daarom verliezen uiteindelijk zoveel mensen zichzelf en elkaar”, vervolgt hij vurig.

We wisselen uitvoerig van gedachten en hij luistert naar hoe ik dat zelfbewustzijn over verschillende generaties heen probeer aan te wakkeren, als mentaal medicijn tegen burn-out en andere ziektes van deze tijd. Maar dat het slechts druppelsgewijs gaat en de kringen in het water heel langzaam uitdijen. De ridder geeft me een bemoedigende schouderklop en fluistert me in dat mijn cirkel en die van anderen elkaar vroeg of laat wel zullen raken en elkaars effect versterken: “Het is mijn ambitie om die goede intenties van mensen te verenigen, om kleine, lokale projecten met onmiddellijke impact op te zetten en zo het authentieke dna van onze samenleving langzaam maar zeker opnieuw vorm te geven. Terug naar de essentie keren door talent, passie en de wil om iets te betekenen met elkaar te verbinden. Daarom bezoek ik jou vandaag en nodig ik je van harte uit om mijn vreedzame Leger van de Roode Veter te vervoegen. Denk er eens over na…”

Nadat we afscheid genomen hebben, loop ik wat schuddebollend door de tuin. Niet goed wetend of die ontmoeting echt dan wel een droom was. Ik wandel langs het hoekje waar we samen koffie gedronken hebben. En dan besef ik dat ik effectief geroodeveterd ben. Op de tafel staat het slakkenhuis in polyester, gemaakt door een makker op basis van een kleimodel geboetseerd door vrouwlief, dat ik de ridder tijdens mijn betoog over kwetsbaarheid getoond heb, met empathie als maatschappelijke maïzena. Daarop ligt de rode veter die hij me gegeven heeft. Ik glimlach en ben ervan overtuigd dat onze wegen elkaar snel opnieuw kruisen, om samen die knoop aan te pakken en onze uiteindes met die van andere ridders en jonkvrouwen te verbinden.